Wynagrodzenie pracowników delegowanych

Co o wynagrodzeniu- pracowników delegowanych mówi prawo pracy oraz prawo unijne?
W prawie pracy status pracownika delegowanego to status dający umożliwienie pracownikowi pracującemu w państwie członkowskim Unii Europejskiej oddelegowania do pracy w innym państwie członkowskim. Status ten gwarantuje pracownikowi podstawę minimalnych praw obowiązujących zgodnie z ustawodawstwem kraju, do którego jest oddelegowany. Zatem wynagrodzenie i warunki pracy pracownika delegowanego zależą od kraju przyjmującego. Z drugiej strony w prawie ubezpieczeń społecznych składki na ubezpieczenie społeczne są składkami kraju pochodzenia. Wynika to z konieczności unikania przerw w ochronie socjalnej pracowników, którzy wyjeżdżają za granicę tylko na kilka dni lub miesięcy w celu wykonania swojej pracy. W zasadzie praca delegowana musiała zaspokajać zapotrzebowanie na pracę specjalistyczną i tymczasową w określonej dziedzinie. Pracodawcą może być firma świadcząca usługi, grupa lub firma pracy tymczasowej.
Czas pracy pracownika delegowanego
Pracownicy delegowani po zakończeniu pracy wracają do kraju pochodzenia bez uzyskania dostępu do państwowego rynku pracy. Indywidualny okres pracy wynosi maksymalnie 24 miesięcy, co daje poczucie czasu trwania tymczasowego. Jednak fakt, że dwa okresy mogą być oddzielone tylko dwoma miesiącami, daje poczucie, że praca delegowana może być bardziej trwała. Należy jednak pamiętać, że ten maksymalny okres dotyczy tylko ubezpieczenia społecznego. W prawie pracy nie ma maksymalnego okresu oddelegowania. Na czas trwania oddelegowania może mieć wpływ zasada odnosząca się do państwa opodatkowania.
Zarobki pracowników delegowanych
Według niektórych badań pracownicy delegowani zarabiają od 10 do 50% mniej niż pracownicy krajowi. Wynagrodzenie delegowanego pracownika zależy również od jego kraju pochodzenia: kierowcy ciężarówek delegowani z Polski mają wyższe pensje niż ci z Rumunii.
Określanie płacy minimalnej w zależności od kraju członkowskiego Unii Europejskiej
Płaca minimalna opiera się na dwóch różnych podstawowych mechanizmach:
w niektórych krajach – w Belgii, Niemczech, Francji, Holandii, Polsce i Rumunii) – płace minimalne są określane przez władze publiczne lub w ramach dwustronnych lub trójstronnych konsultacji/negocjacji, aby objąć całą populację.
W innych krajach – Danii, Włoszech i Szwecji – płace minimalne są w całości określone w branżowym układzie zbiorowym.
W Niemczech w niektórych sektorach płaca minimalna jest określana przez każde przedsiębiorstwo, co pozostawia przedsiębiorstwu delegującemu swobodę wyboru płacy minimalnej. Związki zawodowe bronią natomiast zasady: identyczne wynagrodzenie za tę samą pracę w tym samym miejscu.
Istnieje również różnica między pojęciem minimalnej stawki płacy(koncepcja europejska) a pojęciem minimalnej płacy(koncepcja krajowa)
Płaca minimalna określa minimalną kwotę gwarantowaną pracownikom delegowanym przez państwo przyjmujące zgodnie z dyrektywą o delegowaniu. Płaca krajowa to koncepcja krajowa, która określa najniższe wynagrodzenie, jakie pracodawcy mogą zgodnie z prawem wypłacić swoim pracownikom.
W krajach przyjmujących stawka płacy minimalnej odnosi się do wynagrodzenia brutto i obejmuje podwyższoną stawkę za nadgodziny .
Kwestia pracowników delegowanych jest kontrowersyjna, ale nie ma oficjalnych statystyk na temat rzeczywistych zarobków pracowników delegowanych, a statystyki Eurostatu są nieprecyzyjne.
Sektor budowlany jest wyjątkowo opanowany przez pracowników delegowanych. Większość pracowników delegowanych znajduje się w tym sektorze działalności.